.png)
Bazen hikayelerimiz bizi kısıtlar.
Tüm ihtiyacımız olan şey aslında dünyanın bizim algıladığımız gibi olamama olasılığını hatırlamaktır. Böylece gelecekle ilgili bir sonucu zorladığımız için şu ana ihanet etmeyiz. Her şeyi olduğu haliyle bu anda fark edebiliriz.
“Dünyanın nasıl olması gerektiğine odaklanmak, olduğu halini görebilmemizi engelleyebilir”
Hikayelerimiz bizi çok özel bir insan olarak tanımlamakla birlikte kendi yarattığımız hapishanemizde kilitli kalmamızı sağlıyorlar. Yani hikayelerimiz, özgürlüğümüzü kısıtlıyor olabilir.
14.yy da Sufi bir şair olan Hafız’ın Küçük Adam şiirini paylaşmak isterim sizlerle.
Küçük adam
Herkes için kafesler inşa eder
Bilir ki;
Ay alçalıp kocaman olduğunda,
Başını önüne eğmek zorunda olan bilge
Gece boyunca anahtarları düşürür
O güzel
Eşkıya
Mahkumlar için
Hafız
Çoğumuz etrafımızdakiler için kafes inşa etmek için çok zaman harcıyoruz. Bu, insanları olduklarından daha küçük yapmaya çalışarak gerçekleştiriyor olabiliriz, böylece daha büyük hissedebiliriz.
Kafes inşası, kendinizi ve ilgi alanlarınızı korur, daha iyi görünmenizi sağlayabilir. Diğerlerini daha zalim, daha az bilgili, daha yetersiz görmek gibi…
Diğer yandan, anahtar bırakma, diğer insanların iyi görünmesini sağlıyor, onları geliştiriyor, alanı genişletiyor. Başka bir deyişle, anahtar bırakma tamamen GÜÇLENDİRME, bu bir tür bilgi aktarımı.
Birinin farklı düşünmenize veya farklı şekilde yaşamanıza gerçekten yardımcı olduğu zamanları düşünün. Sanki önünüzdeki yere bir anahtar yerleştirmişlerdi; onu almak ve bir kafesin kilidini açmak gibi. (Tabii ki kafesi kendin açmalısın, ama bir anahtarla çok daha kolay olabilir)
Bazen aynı şeyi kendimize de yaparız. Kendimizi kendi hikayemizle sınırlandırır ve kafese koyarız.
Hikayelerimiz elbette önemli ve bizi biz yapar. Fakat onların yanılsamalı doğalarını fark etmek gerekir.
Kreh Mellick, 2015 – Kevin Lucbert,2013
Keşfedilmemiş Özgürlük
Sadece hikayelerin kendisi kalmaz, biz de onların üzerine inşa ederiz. Her anlatımda onları daha farklı ve göreceli yapabiliriz. Hikayelere daha fazla güç veririz. Bazen orijinal hikayelerimiz önemsiz hale gelir ve yeni hikayelerimiz kendi hayatlarını sürdürüyor.
Hikayelerimizin ağırlığını her gün yanımızda taşıyoruz. Gerçek özgürlüğe ulaşmamızı engelliyorlar, bizi belirli bir şekilde sınırlıyorlar ve yine de hikayelere devam ediyoruz.
Gerçek özgürlüğe sahip olanlar, gerçekten kendi kendini geliştiren bireyler, bu basit gerçeği bilir:
Sen hikayen değilsin.
Değilsin!
Korkunç geçmişiniz hakkında anlatabileceğiniz şaşırtıcı bir hikaye, her zaman ve nasıl tekrar başarısız oldunuz, hayatın nasıl haksız bir ele sahip olduğunu, işlerin nasıl basitçe yanlış olduğunu, bağımlılığı nasıl kıramazsınız, hala Hikayen değil.
Geçmiş sonuçlar gelecekteki performansın göstergesi değildir.
Senin olduğun şey sen değilsin.
Sadece sana olan buydu. Sen değilsin.
Sen hikayen değilsin. Sen duyguların değilsin. Geçmişin değilsin.
Ve sadece hikayenizi bırakmayı öğrenebilseydiniz tüm bagajınızı anında serbest bırakırsınız ve bugün istediğiniz şekilde başlayabilirsiniz. Sınırlama olmadan. Sorunsuz. Ek olmadan. İstenmeyen hikayeler olmadan.
Bir dereceye kadar, hikayelerimiz bize rahatlık sağlıyor. Kendine acıma duymamıza izin veriyorlar. Ama hikayeye tutunmak anlamsız, çünkü bugün sizi sınırlıyor.
Bu hikayeyi bırakabilir miyim? (İyi olsa bile?) Bu hikayenin etrafındaki düğümü çözebilir miyim? Ona umutsuzca bağlı kalmayı ve “ben” in bir parçası haline getirmeyi bırakabilir miyim?
Ve eğer yapabilirsen, sadece yap.
İçeri girme. Ayrıntıları analiz etmeye çalışmayın. “Gizli dersi” bulmak için uğraşmayın. Hikayeyi bırakıp bırakamayacağınızı kendinize sorun. Ve eğer yapabilirsen, yap.
Çünkü senin hikayen, gerçekten, sonuçta sadece. Bir hikaye.
Bu yazıyı anonim bir sözle bitirmek isterim…
Ben aydınlanma peşine düşmeden önce dağlar, dağdı; nehirler nehirdi.
ben aydınlanma peşindeyken dağlar, dağ değildi; nehirler nehir değildi.
ben aydınlığa erdikten sonra dağlar, dağdı; nehirler nehirdi.”
Prof. Dr. Zümra Atalay
Comments